„Dolina mgieł i róż” Agnieszki Krawczyk

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Agnieszki Krawczyk. Sięgnęłam po tę książkę, ponieważ potrzebowałam takiej lekkiej i przyjemnej książki, która byłaby idealna na lato i która umiliłaby mi leżenie na kocu. Czy powieść ta spełniła swoje zadanie? 

Główną bohaterką książki jest Sabina Południewska - pisarka, która szuka natchnienia, aby napisać kolejny bestseller. Pod koniec lata przyjeżdża więc do pałacyku „Pod Graalem i Różą” w Idzie, aby nie tylko w spokoju popracować i pozbyć się blokady twórczej, ale także znaleźć równowagę między sobą a Laurą Rossa, bo pod takim pseudonimem kobieta pisze. Gospodynią pensjonatu jest sympatyczna Mila Mossakowska, natomiast gośćmi - jej specyficzna kuzynka Carmen, profesor Niewiara, a także pułkownik Janicki. Sabina nawet nie wie kiedy poddaje się urokowi pięknej doliny, a także czarowi jej mieszkańców, którzy są wyjątkowi. Każdego dnia świat dla kobiety staje się piękniejszy, a problemy znikają jak ręką odjął. Główna bohaterka poznaje także Teklę Tyczyńską - hrabinę, która tworzy oszałamiające różane kosmetyki, oraz lekarza, który po śmierci żony samotnie wychowuje córeczkę. 

„Dolina mgieł i róż” jest drugą częścią cyklu Magiczne miejsce. Pomimo tego iż pierwszej części nie czytałam, nie miałam nawet najmniejszego problemu ze zrozumieniem fabuły, nie czułam, że czegoś nie wiem. A jeśli czułam - np. nie wiedziałam w jaki sposób Mila poznała swojego męża i w jaki sposób pensjonat znalazł się w ich posiadaniu, autorka od razu, ale dyskretnie, przemyciła dla nas część informacji. Krótko mówiąc - nie musicie czytać pierwszej części, aby sięgnąć po drugą. 

Bardzo podobała mi się kreacja bohaterów. Jestem pod wrażeniem, ponieważ Agnieszka Krawczyk na każdego bohatera miała jakiś pomysł. Każdy z nich jest inny, niezwykle barwny, wyrazisty i niepowtarzalny. Ma swoje indywidualne nawyki, wady i zalety, przez co książka jest jeszcze bardziej intrygująca. Największą zaletą powieści jest natomiast język. Agnieszka Krawczyk wręcz maluje słowem! W książce jest mało dialogów, a dużo opisów, co zazwyczaj mnie drażni i nudzi, ale nie tutaj. W „Dolinie mgieł i róż” opisy są tak prawdziwe, tak bardzo oddające rzeczywistość, że czasami miałam wrażenie i siedzę obok bohaterów, albo wącham róże lub kosmetyki przygotowane przez hrabinę. Zapachy naprawdę się czuję. A opisy okolicy są tak barwne i ujmują, że najchętniej rzuciłabym wszystko i pojechała do Idy. To coś pięknego i rzadko spotykanego. Jest to książka ciepła, magiczna i niezwykle klimatyczna. To taki typ książki, do której się wraca, aby nie tylko dowiedzieć się co nowego u bohaterów, ale przede wszystkim rozkoszować się niezwykłym językiem. Jak już wspomniałam - kupiłam tę książkę, aby przez kilka dni umilić sobie letnie i upalne sierpniowe dni. Niestety - przeczytałam tę książkę w dwa popołudnia. 😊 Z ręką na sercu mogę powiedzieć, że powieść tę czyta się niezwykle szybko i przyjemnie. 

„Dolina mgieł i róż” to książka bardzo przewidywalna i czytając opis na okładce od razu można domyślić się jak ona się skończy. Na szczęście sposób, w jaki została napisana powieść, rekompensuje wszystko, w związku z czym nic a nic mi to nie przeszkadzało. Irytowały mnie natomiast liczne wtrącenia w postaci cytatów z wielkich dzieł napisanych przez m.in. Jane Austen, Sienkiewicza, Lorca czy Hope'a. Wtrącenia te znajdowały się w dialogach, przez co, moim zdaniem, odbierało książce realizmu. Nikt nie komunikuje się za pomocą cytatów. 

Podsumowując, „Dolina mgieł i róż” to niezwykle klimatyczna, magiczna i pełna uroku książka, z dość przewidywalną fabułą i dobrze wykreowanymi bohaterami. Jest to powieść o przyjaźni, szukaniu swego miejsc na ziemi, a także o tym, że trzeba mocno wsłuchać się w siebie, aby odnaleźć szczęście. Polecam.