„Pokuta” Ian McEwan

Każdy z nas popełnia błędy. Jedne są niewielkie, wręcz nieistotne.  Inne natomiast niosą ze sobą przykre konsekwencje nie tylko dla nas, ale także dla osób postronnych. Taki błąd popełniła główna bohaterka książki - Briony Tallis.

Przenosimy się do roku 1935 kiedy to pewnego upalnego poranka, trzynastoletnia Briony Tallis przypadkowo jest świadkiem sceny miłosnej między swoją starszą siostrą Cecilią, a młodym Robbiem. Jej dziecięca wyobraźnia podsuwa jej różne interpretacje tego wydarzenia, co prowadzi do tragedii. Gdy wybucha druga wojna światowa, Briony je zostaje pielęgniarką, stawia również pierwsze kroki jako pisarka. Będąc już starszą dziewczyną, zdaje sobie jednak sprawę z tego, że w przeszłości popełniła ogromny błąd i wyrządziła wiele zła. Jej pokutą staje się pisarstwo, a kolejne wersje pisanej opowieści coraz bardziej przybliżają ją do prawdy tamtych kilku upalnych dni. Ale czy w tym wypadku pokuta może oznaczać odkupienie? 

 

 

Na wstępie muszę podkreślić, że „Pokuta” nie jest lekturą łatwą. Napisana jest trudnym, skomplikowanym, ale za to niezwykle barwnym językiem, działającym na wyobraźnię. Jednak muszę przyznać, że przez ten język, lektura książki nie sprawiała mi przyjemności. Czasami wręcz mnie nudziła, szczególnie w pierwszej połowie, z racji licznym opisów i niewielkiej ilości dialogów. Autor opisuje wszystko - od zachowanie bohaterów, ich myśli, aż do opisu pogody, miejsc i widoków. Ja raczej lubię konkretne książki. Mówiąc krótko - styl autora kompletnie mi nie odpowiada. 

Pomimo tego, historia naprawdę mi się podobała. Zainteresowała mnie i sprawiła, że chciałam poznać zakończenie. Książka pokazuje, ile zła może wyrządzić jedno niewinne kłamstwo dziecka, które ma bujną wyobraźnię. Jest to powieść o dorastaniu, o zdawaniu sobie sprawy z popełnionego błędu i trudnej miłości. Oprócz samego pomysłu na fabułę, w książce podobała mi się kreacja bohaterów, którzy w książce są niezwykle realistyczni, a także to, że autor opisał pewną sytuację z dwóch różnych punktów widzenia, dzięki czemu możemy dowiedzieć cię, co w danej chwili myśleli bohaterowie, co kierowało ich zachowaniem. 

Podsumowując, „Pokuta” to bardzo dobra książka, jednak nie dla każdego. Jeśli lubicie pomysłowe książki, z intrygującą fabułą, napisane trochę „cięższym” językiem - to „Pokuta” jest dla Was. Jeśli jednak tak ja wolicie książki napisane prostym i przyjemnym językiem, to sięgnijcie raczej po coś innego.